jueves, 20 de diciembre de 2018

DESNUDAR TODO UN AÑO

Siempre creo que cuando escribo me desnudo un poquito en público. 
A veces, me siento bien, buscando la complicidad de otros/as. A veces pienso que mi alma ha quedado demasiado expuesta. Pero ¿qué es vivir sino exponer nuestra alma a los que nos rodean? 
Porque si te escondes, entonces no vives, pasas por la vida de puntillas, observando las almas de los demás sin exponer la tuya para luego quedarte toda la eternidad con tus secretos. Porque también te vas a morir como yo. Y tu vida será como leí una vez en un libro: igual que una meadita en el océano.

Mi vida este 2018 ha estado llena de momentos felices y otros menos. Como todos supongo. Pero este año, la enfermedad sacudió a mi familia. A mi marido le diagnosticaron un tumor cerebral. Y vivimos un episodio durisimo cuando lo descubrimos. Un momento de sentir la muerte agarrandome el cuello fuerte como si quisiese extrangularme. Me apretaba, me quitaba el aliento, me decia:
"me lo llevo niña, que te pensabas que era para ti? me llevo a tu pareja, al padre de tus hijos, a tu amante, a tu amigo,a tu compañero también de riñas, me lo llevo y te dejo sola idiota. ¿Qué te pensabas? ¿que erais inmortales? Tonta, y más tonta, me lo llevo ahora mismo, mira como convulsiona, mira su mirada que no tiene, mira, mira tonta...." 

Y mis propios gritos me ahogaban el llanto, me retorcian los intestinos, me dirigian a correr, a moverme, a gritar, a llamar mil veces al 112 a mirar la cara de terror de mis hijos que estaban delante....

Después vinieron horas de hospital, llantos en el baño y maquillaje, mucho maquillaje para que él no me lo notara. Bromas a mis hijos, a mi familia, a mi misma para reirme en la cara de la muerte, esta vez he ganado yo, estúpida, que es mio y me lo quedo. Aún no te lo llevas imbecil,.

Cuidarlo como si fuera un niño, lavarlo, buscarle remedios naturales para paliar el resultado de tan tremenda operación. Y darle mi compañia, mi amor, mi paciencia, mi tiempo.... Verlo recuperarse dia a dia y estar a su lado para celebrarlo.

Velar por mis hijos, porque sacasen el trauma, por verlos felices de nuevo, por volver a reconstruir el puzzle de mi casa.

Esta vez he abierto mi alma a todos vosotros. 

Es asi, escribir es desnudarte y hoy me apetecia bailar sin ropa......

martes, 18 de diciembre de 2018

CORRE CORRE SIN MIRAR ATRAS....

Y va otra más. Esta vez no podrán decir que su escote provocaba, que iba borracha, que eran las tantas de la noche y claro, a esas horas que quieres reina...

Eran las 4 de la tarde, no estaba borracha, iba en chandal y no creo que fuese enseñando lolas... aunque si fuese asi, ¿cual es el problema?

Como Laura Luelmo retwitteó hace unos dias: "te enseñan a no ir sola por sitios oscuros en vez de enseñar a los monstruos a no serlo".

Algo falla cuando nos sentimos víctimas. TODAS. 

  • Quién de nosotras no ha sentido miedo cuando vuelves de una cena sola, y tus tacones suenan en la calle como atracción de fieras...
  • Quién no se ha sentido incómoda al pasar delante de un grupo de hombres que te desnudan con la mirada, incluso teniendo que aguantar algun comentario sexual y bajar la cabeza apretando el paso.
  • Quién no ha cambiado de acera en casos como los de antes, apretando los brazos sobre el pecho para no llamar la atención. 
  • Quién no ha evitado sentarse entre dos tios en el metro cuando estos tienen ojos de buscar presa aunque solo sea mirando.
  • Quién no ha evitado tambien vestirse con ropa ligera si sabes que vas a volver a las tantas y sola.
  • Quién no ha dado consejos a sus hijas sobre qué hacer si alguien se te acerca, se ofrece a llevarte a casa, incluso si es padre de alguna amiga que no conoces mucho.
  • Quién de nosotras no se ha planteado no ir a nadar a una piscina donde conoces a muchos compañeros de trabajo, club ect porque cuando entras en bañador en el espacio te sientes como pasando por un scaner del aeropuerto hasta que no entras en el agua.
  • Quién no se ha bajado a fuerza de tirones la falda si estas sentada en un sitio publico y notas miradas lascivas sobre tu cuerpo buscando tus genitales de manera descarada...
  • Quién de nosotras no ha disimulado y ha hecho ver que hablaba por el movil con alguien cuando ha pasado delante de algun tipo que te mira como presa para asi hacer ver que si nos toca alguien lo va a oir?



No quiero decidir a que hora salgo, que me pongo, con quien hablo, como me siento, como me expreso por miedo. Pero es asi, lamentablemente es asi todavia. Luchemos para cambiarlo.
Eduquemos para que el monstruo no se cree. Eduquemos para que no nos vean 
biles. Eduquemos y castiguemos al que no respete a otro ser humano. Me viene a la cabeza la tropa de la manada... 
#quierocorrerperonohuir

lunes, 22 de octubre de 2018

QUAN EM DONES LA MÀ....


Quan em dónes la mà i sento la teva pell, la meva s'eriça... Noto la teva escalfor, la teva suoreta, la teva tendresa... pell fina, pell suau, sense abruptes de vida viscuda que marquin muntanyes ni valls... Mà jove, mà amb molt que agafar encara, amb moltes coses que tocar encara... Però ferma. Agafant-me fort perquè sóc el teu referent,tant si ho faig  com si no, però per tu ara mateix sóc la teva guia de vida.. .Quan em dónes la mà el meu estres marxa, la meva mala llet. S'encenc la meva tendresa, tot es remou, et sento a prop meu i no et vull perdre mai. Penso que aviat seràs un homenet i afortunades les parelles que et donin la mà. Quan em dónes la mà...

Il·lustració Agustina Lopes

Quan em dónes la mà, confiada, col·lega meva, com si ja fossis una doneta, la meva mà s'emociona. Em fa pensar que tan malament no ho dec estar fent, que si encara em vols donar la mà és perquè sóc peça clau al teu trencaclosques de vida, perquè segur que no sents vergonya de mi... o almenys no en aquell moment. Quan em dónes la mà i et veig contenta, jo sóc feliç. Baixo la guàrdia, em deixo portar i fins i tot em vénen ganes de gronxar els braços. Però no m'atreveixo,no! No sigui que em deixis anar. Quan em dónes la mà nineta meva....



Quan em dónes la mà, sento que estem molt a prop. Em relaxo, em deixo portar, em sento estimada, protegida, feliç. Aquella mà gran, dits grossos, que agafen la meva mà primeta, fina i llarga que sempre he tingut. Aquella mà teva que em fa gaudir en molts moments, ara es transforma en el símbol protector que necessito quan estic trista, tonta o què sé jo... em passa la corrent de l'amor. El corrent del desig molt sovint també... Em sento orgullosa de tu, de ser la teva dona, de passejar-me amb tu com quan les àvies eren triades a la sala de ball per algun home estupendo. Quan em dónes la mà amor meu...



Quan em dónes la mà sento la teva feblesa. Mà petitona, no molt arrugada però si ja de pell més seca. Una mà petita que ha treballat tant i que encara conserva una bellesa espectacular. Amb els anells de casada i promesa sempre amb tu. I amb els que jo t'he regalat. Presumida tu... com jo. Sento la teva vida, esquerpa a vegades i sento que vols escapar de la meva, com si tu no tinguessis dret a deixar-te portar, a ser estimada... Dóna'm la mà mare, que juntes sense parlar, estem molt bé. Quan em dónes la mà....

viernes, 19 de octubre de 2018

FUERA ESTRÉS, UN PEQUEÑO REMEDIO CASERO

Y cuando el estrés te puede, cuando sólo ves lo negativo y esto se convierte en tu gasolina, cuando no tienes justificación al mal humor que desprendes, cuando te parece que nada sale bien, cuando eres incapaz de ser tolerante, cuando crees que todas las edades pueden ser igual de responsables, cuando conviertes las cosas negativas en parte de tu fracaso, cuando no trivializas, cuando te parece que todos están en tu contra, cuando hasta comer te da rabia, cuando ni piensas en tener sexo, cuando el trabajo no te deja pensar, cuando tu pareja no se deja querer, cuando no vas al gym aunque lo pagues y eso te hace sentir peor, cuando te ves gordo, feo, granoso, seboso... cuando la ropa no te cabe, cuando te duele la barriga, cuando...

Esta semana vengo observando que mucha gente está de mal humor. Yo tengo un remedio que me suele dar buen resultado:

Rincón del Tibet
  1. Respira muy lenta y profundamente durante unas 6 o siete veces. No tengas prisa, no seas abrupto haciendolo, cierra los ojos, toca tu barriga y siente como entra el aire y sobretodo, sobretodo deja ir todo el aire que puedas. No pienses, pero si no lo logras, almenos visualiza tu sangre, tu aire sacando toda la porqueria contaminada de tu cuerpo. Algo mecánico...buf, pa fuera lo malo como la canción... fuera bichos contaminantes.
  2. Sonrie durante diez segundos. Está demostrado que el cerebro capta este movimiento de la boca y le da placer.... hazlo. Si tienes que esconderte porque te da verguenza, escóndete pero manten la sonrisa minimo 10 segundos.
  3. Abraza. Si, abraza, profundo, largo, con ganas.... abraza y que te abracen. No digas nada, solo abraza.
  4. y por último, si tiene que pensar, piensa que regalito de estar aqui....


Feliz semana gruñones y gruñonas! Se os quiere igual.

martes, 9 de octubre de 2018

TERAPIA DE PANTALLA Y REDES SOCIALES: ME CAGO EN...

Yo creo que el fenómeno empezó hace tiempo, pero últimamente creo que va icreciendo y creciendo porque en red social que entro, troll que me encuentro...

La protección psicológica que nos da un teclado y una pantalla, sea grande o pequeña, confiere al ser humano, o al menos a muchos, la libertad ficticia de dejar ir todos los demonios que lleva dentro.

Entiendo que antes no se podia, porque era todo cara a cara, face to face como mola decir en los espacios pijos, y claro si te pasabas mucho te podian partir más de un diente o dejarte aislado delante del resto de asistentes.

Pero ahora, plataformas como Instagram, Facebook o sobretodo Twitter, dan rienda suelta a la maldad y mezquindad más profunda del ser humano y se escriben unas babaridades que sólo podrian ser verbalizadas dentro del coche en pleno atasco (tema para otro post... )

Me cansan, me asombran, me escandalizan en muchos casos pero sobretodo me apenan.

Cuanta agresividad, madre mia .Que si fulanita parece una vaca gorda enfundada en esos tejanos, que si menganito mejor se vaya a su casa porque es un engreido, bastardo hdp, que si no te aguanto sólo porque tu cara me da rabia, que mejor te tildo de nazi aunque no lo seas por el mero hecho de pensar diferente, que si te voy a matar, voltear, ect... y algunos incluso de gente joven y se supone que culta, dirigidos a personas de otras nacionalidades enviándolos a casa directamente sólo por el hecho se ser extranjeros...

Que pena me dais .No teneis vida propia que necesitais destruir para creeros importantes. Si encima vuestro discurso destructivo y nocivo recibe algún like entonces el orgasmo y paja mental está servido. 
Que pena me dais. No construis nada. Basáis vuestro éxito en likes a comentarios despectivos,racistas, homófogos, crueles y destructivos. 
Que pena me dais, sobretodo sabiendo que sin esa pantalla os sentis indefensos y no sois capaces de ni mirar a los ojos del vecino que os encontrais en el ascensor para desear un buen dia. 
Que pena me dais .Consumís horas y horas navegando en perfiles ajenos sólo con el objetivo de criticar, destruir, a ver quien la dice más gorda!

Que pena de sociedad enferma. 

Ahora ya podeis ponerme hastags y comentarios destructivos. O no, porque creo que en el mundo bloger aun hay un minimo de respeto. 

Gracias por estar ahi. Feliz dia.

miércoles, 3 de octubre de 2018

QUE CANSINOS

Es que los politicos que tenemos no nos merecen. 
Es que el sentido común no se aprende en las aulas. 
Es que ya cansa... es que sentirte como una masa manipulada por TODOS da rabia. 
Es que con los sentimientos no se juega. Es que el poco respeto que algunos procesan a
sentimientos e ideas da más rabia aún. Es que no se puede pensar diferente sin insultar?
Es que me rechinan los dientes de aguantar mis dedos y no contestar a tanto palurdo en internet hablando del Proces.... 
Es que ya busco emisoras de música para evitar tanto puto debate... 
Es que nadie sabe como va a acabar pero todos tienen la solucion en twitter. 
Es que es como si tienes un hijo adolescente y le quieres imponer las cosas por cojones, muy constructivo y productivo creo yo que no es. 
Es que enrocarse en una posición, sea la que sea, es de gente poco evolucionada. Es que la vida son dos dias, y tres ya los estamos tirando...
Es que decir que las hostias son fake me revuelve las entrañas.
Es que me canso. 
Déjenme por favor. 
Que gentuza politica tenemos madre....

martes, 2 de octubre de 2018

LA BOHÈME

Te has ido. Normal, ya eran 94 años. Uno más. Uno menos. La vida nos trae, la muerte nos lleva.
Escuchar La Bohème me toca el alma, me eriza la piel, me humedece la mirada, me ablanda el corazón, me hace girar al final de la canción...

Sabes? no sé porqué tu imagen siempre me viene de mayor, hombre maduro, cara viejita y simpatica... curioso recuerdo. Te echaremos de menos.

Charles Aznavour sigue cantando... sigue emocionando porque aqui seguimos escuchando tu voz...

https://www.youtube.com/watch?v=R7Zi_Yn7Gzg




jueves, 5 de julio de 2018

OTRO AÑO MÁS

Otro año de vida, asi es, los contamos y vamos acumulando como un triunfo. Cuando somos pequeños, queremos más y cuando somos mayores queremos menos.
Porque vivir ya es un regalo, deberiamos valorar nuestro cumpleaños como lo que es, un año más de disfrutar esta experiencia que es la vida.

No siempre es linda, no siempre contiene momentos de paz y alegria, pero tal vez esa es la esencia: para poder valorar, comparar, debemos tener referentes. No sabemos si es bueno si no lo comparamos con lo malo... y los humanos no empatizamos mucho. Es decir, mejor vivirlo que verlo...

Hay experiencias que nos marcan, nos dan una visión diferente de todo. Yo la he vivido este año con la enfermedad de mi pareja y la crisis emocional alrededor de este hecho. Las personas que lo queremos hemos sufrido todos y todas. Cada uno en su medida, con su dolor, pero todas hemos sufrido. Y esa experiencia seguro que nos ha cambiado si cabe un poquito más la percepción del regalo que es vivir y sobretodo tener salud y amor. El resto ya viene...

Yo me siento afortunada. No tenia que pasar por una experiencia asi para sentirme afortunada. Valoro la vida mucho,desde hace tiempo y cada segundo que respiro doy gracias. No soy creyente ni tengo fe, pero tengo amor. Y eso me da vida. Tengo confianza y eso me da motor. Tengo fuerza y eso me da resistencia. Y sobretodo tengo gente estupenda que me demuestra su amor cada dia. Y eso no tiene precio.

Quiero aprovechar mi cumpleaños para agradecer a todos y todas las personas que han formado parte de la experiencia de mi vida y que me han hecho crecer. Las buenas y las malas. Todas me han enseñado algo. Y quiero aprovechar para sacar solo lo bueno de las experiencias feas vividas. Nada más feo que la muerte de mi padre y la enfermedad de mi marido. Pero eso va conmigo, me ha hecho grande, me ha ayudado a ser mejor persona y a celebrar este cumpleaños con la firme idea de disfrutar cada minuto.

Gracias.

miércoles, 30 de mayo de 2018

¿QUIEN CUIDA DEL QUE CUIDA?

Existe Existe el llamado “síndrome del cuidador”: un trastorno caracterizado por un gradual agotamiento físico y psíquico que se presenta en personas que desempeñan el rol de cuidador principal de una persona.

  1. En un primer momento, el cuidador ante las necesidades del dependiente, asume la responsabilidad principal. Esto conlleva mucho tiempo y en general mucho estrés para abarcar todas las tareas aunque en la mayoria de las ocasiones se hace de manera mecanica, no se piensa, se reacciona. No duermes, no comes, pero no notas cansancio alguno. Los nervios te dan impulso.
  1. En la segunda fase, se entra en una dinámica en que el cuidador no alcanza a cumplir todas las demandas: necesidades de acompañamiento, administrativas, médicas, logísticas, etc. Si además añadimos cargas familiares que no pueden ser evitadas, como el cuidado de los hijos, acompañamiento, su dia a dia, deberes ,extraescolares, mantenimiento y limpieza de la casa ect el cocktel es brutal. Se necesita ayuda externa para llegar a todo y aparece el sindrome de gratitud y de deuda eterna. Esto hace que el cuidador no se permita momento de ocio alguno para él/ella puesto que eso a su parecer, significaria que primero no cuida a quien debe y segundo se aprovecha de la ayuda externa para recrearse...
  1. un poco más adelante, cuando la "urgencia inicial" se ha cubierto el cuidador continúa con este nivel de carga y se produce una reacción al sobresfuerzo continuado que afecta a nivel físico (trastorno del sueño, dolores musculares, falta de apetito, trastornos gastrointestinales…) y a nivel psicológico (culpa, apatía, soledad, hipersensibilidad hacia las críticas, mal humor…).
Todo esto no me lo invento yo, está documentado y yo he sufrido los dos: el fisico con una contractura de espalda que hacia años no tenia, y el emocional con tristeza enquistada, sentimiento de soledad aún estando acompañada y mal humor...
Los consejos que dan sobretodo es que se separe la responsabilidad de la culpa... No llegamos a todo, somos humanos.. pero eso es tremendamente dificil.

Dias de agotamiento, de cansancio, de mal humor si, pero nada que otros cuidadores no experimenten. Encantada de cuidar a los que amo, de estar ahi, de ser base de su recuperación. Pero mira, hoy estoy tristona, cansada tal vez... y muy muy contracturada. 

Maldita espalda esta la mia..... 

Bibliografia Argensola web.


jueves, 10 de mayo de 2018

LA MEDICINA DEL AMOR

Amar cura. O al menos ayuda a mejorar. No es evidentemente un medicamento a corto plazo, ni reconstituyente de tejidos, ni inhibidor de infecciones bacterianas... pero cura. Cura mucho. Y no sólo cura al que lo recibe, cura y mucho al que lo da. Sin condiciones, sin esperar retorno, sin creer que eres mejor por hacerlo.
Amar cura. Cura del egoismo, de la soberbia, de la prepotencia, de la falta de empatia, del estrés...
Cura de la soledad, de la tristeza, del miedo, sobretodo del miedo, de la inseguridad...

Amar y sentirte amado cura.

Dias de miedo, de dolor, de lucha, de enfermedades feas... pero con amor. Esa es nuestra fórmula, la fórmula. Amor. Amor de muchos y muchas que en tiempos de hoy en dia se reciben por cualquier canal, todos valen, todos bonitos...

Amar cura. Y yo le amo tanto que me siento curada de todo. Momentos duros que tal vez desee pasen pronto, pero ciertamente aprovecho cada minuto para sentirme afortunada. Por tener personas alrededor que me curan, que nos curan... y yo los curo a todos, cada uno de ellos y ellas, porque tengo tanto amor por dar que no me lo acabo... en el fondo creo que el amor es reproductivo, altamente reproductivo. Cuanto más amas, más amor te dan y tienes para dar.

Gracias, las enfermedades feas son eso feas, pero con amor se llevan mejor.

Y no sabeis cómo nos vamos a curar! porque amar cura, y de eso en casa vamos a tope.

lunes, 19 de marzo de 2018

FELICIDADES PAPI

Feliz cumpleaños padre. Aunque no estés, hoy 19 de marzo es tu cumple. Siempre lo será. Feliz dia del padre también. Porque aunque fisicamente hace ya más de 7 años que te perdimos, sigues haciendo de padre. Para mi hermano Tony, mi hermana Maria y para mi misma. Esos tres locos que aún te adoran.

Pero el tiempo ayuda a entender y calmar. Al menos a mi. Cierto es que muchos momentos se me llenan los ojos de lágrimas, pero ahora abordo el tema de su muerte de una manera más serena. Entiendo más la marcha de alguien como una pérdida inevitable, como parte del proceso de la vida y la muerte. Evidentemente que lo echo de menos,  cada dia, no falla uno en el que tengo un pensamiento con y para él. Eso creo que será asi siempre. Pero he aprendido a calmar las pulsaciones del corazón. He aprendido a darle tregua a la tristeza. He aprendido a sonreir cuando recuerdo sus gracias sin derramar mis lágrimas .Y he aprendido a reconocer que después de su accidente, su marcha era el mejor destino. Porque mi padre era una persona que no hubiese sabido vivir con limitaciones y eso es algo que he aprendido a agradecer. 

Allá donde estés te digo que aunque te echamos de menos, te dejamos descansar tranquilo. No sufras, seguimos viviendo y disfrutando de la vida. Ya llegará el encuentro futuro... 

Feliz cumpleaños padre.

lunes, 12 de marzo de 2018

ESPERANZA FUTURA...

Tener esperanza es algo que anima a seguir .Cierto es que está basado en un acto que se producirá en el futuro, por lo tanto ni tenemos garantia ni control sobre ello. Pero es un motor que nos ayuda positivamente en el presente.
En el instituto donde yo trabajo hay grandes investigadores. La verdad, que antes de venir aqui, la investigación para mi era algo lejano: profesores/as con sus gafas transparentes, sus batas largas, sus cabelleras revolucionadas... No es asi. O algo si, ja ja ja, pero no exactamente asi.
Son hombres y mujeres dedicados vocacionalmente a la investigación. Step by step. El objetivo no es descubrir algo que marcará la humanidad (ojalá) si no contribuir a que algo así pase. Step by step. Tu has llegado hasta aqui, yo avanzo hasta alli... step by step.

Los avances en medicina son más mediaticos. Eso lo he aprendido aqui. Si investigas en relacion con salud vas a tener más apoyo en la sociedad. Mucho nos queda para entender que hay avances que contribuyen notablemente a vivir mejor, como la potabilización del agua por ejemplo (relacionado indirectamente con salud pero no tan visible).


Ayer se publicó una noticia de nuestro instituto, el Institut Català de Nanociència i Nanotecnologia. Un instituto que reune investigadores de gran prestigio internacional. En el articulo en cuestión se hablaba de los avances del proyecto BrainCom del Prof Garrido. Implantes que captan señales de los centros cerebrales del habla y las envian a un dispositivo externo, con la finalidad de que personas que han perdido el habla (por ejemplo enfermos de ELA) puedan volver a comunicarse.

Es una esperanza. De momento se está experimentando con animales y el siguiente paso es hacerlo en humanos. Es una esperanza. Linda, bonita esperanza. Porque perder un sentido es perder un aspecto importante de tu integridad humana. Porque haberlo tenido y no tenerlo es una amputación del espiritu importante. Porque cualquier mejora al respecto es un gran avance.

A todos y todas los enfermos de ELA y otras patologias que mutilan la capacidad humana... La investigación sigue por vosotros .Esperanza. 

jueves, 8 de marzo de 2018

HOY NO ME SALE DEL COÑO

Hoy no me sale del coño ser buena nena. No. 
Hoy no me sale del coño agradar a todos y todas. Ser la persona amable y comprensiva que se supone debemos ser. No.
Hoy no me sale del coño revisar si algun pelo se cuela por mi cara, repasar las cejas, estar estupenda para nadie. No. Hoy estaré estupenda solo para mi.
Hoy no me sale del coño hacer dieta. Me voy a zampar todo lo que se me antoje, a beber lo que me rote, eso si, solo voy a buscar sustento para mi, los demás que se apañen. 
Hoy no me sale del coño servirle un café a mi jefe. No lo pone en mi contrato. Aunque se suponga. Hoy no.
Hoy no me sale del coño revisar la agenda de mis hijos, los deberes, las citas médicas, las carteras de la escuela, hoy no. Por un dia que se apañen.
Hoy no me sale del coño procurar entender a todo el mundo. Estamos cansadas, hartas de
que nuestro dia a dia esté cargado de citas, responsabilidades que no son exclusivas para nuestra vida, si no para todo el que nos rodea. Familia, amigos, trabajo siempre de una manera u otra sirviendo, siendo estupenda, amable, comprensiva... aunque cobremos mal y poco, aunque nuestros trabajos en la mayoria de casos, sean aburridos... no.
Hoy no me sale del coño darte cambio para que te compres algo en la máquina. Búscalo tu.
Hoy no me sale del coño buscarte un pañuelo de papel en el bolso porque se te cae el moco.
Hoy no me sale del coño cargar en mi mochila una botella de agua por si alguien tiene sed, y si tengo yo, racionarla o no probarla para dejar para los demás. Hoy me la bebo de un tirón si es que la llevo.
Hoy no me sale del coño quedarme en casa viendo por TV como las mujeres se manifiestan, asintiendo con la cabeza y dando discursos mientras plancho o reviso correos de trabajo. No, hoy me voy a la calle. Con ellas, contigo, con todas. Voy a gritar, a mirar arriba porque me da la gana, porque soy mujer y me encanta, porque no quiero un futuro igual para mis hijas ni las hijas de nadie, porque estoy hasta el coño de leer que tenemos igualdad, en papel si, pero el micromachismo vive en nuestro dia a dia. 
  • Por qué en un restaurante, cuando pides vino lo trae un camarero/a estupendo/a y le ofrece probar al hombre?
  • Por qué si una pareja alquila un coche le muestran las bondades del vehiculo al tipo y le dan las llaves en mano a él sin preguntar quien va a conducir?
  • Por qué si pides un cortado y un carajillo el cortado va siempre para ella sin preguntar?
  • Por qué se dice vamos a contratar  a una mujer de la limpieza y no a una persona de la limpieza?
  • Por qué nos ofrecen(si es que tienen la suerte) puestos de directivas en sistemas diseñados por tios hace más de un siglo y después dicen que es que somos nosotras quienes no queremos ser directivas? Déjame diseñar el sistema y te vas a enterar...
  • Por que para ser buena profesional tenemos que decir que pasamos de la maternidad? 
  • Por qué debo someter mi cuerpo a torturas infinitas de depilaciones, dietas, ect si ellos lo hacen solo por placer y no por obligación subliminar?
  • Por qué no puedo follar tanto y con quien quiera sin ser considerada una puta? 
  • Por qué los hijos llevan el apellido paterno por defecto en primer lugar si los hemos concebido, llevado dentro y parido nosotras? 
  • Por qué si decido no ser madre no soy buena persona o insensible?
  • Por qué si no tengo pareja estable a partir de cierta edad es porque seguro algún problema de carácter tengo o soy rara de cojones?

Hoy no me sale del coño portarme bien, escribir bonito y educado. Hoy no.

La lucha continua. 

martes, 27 de febrero de 2018

NO SOMOS PROVINCIANOS

Cierto, cuando vemos una vaca nos emocionamos. No pensamos que come, caga, se pone enferma, no nos da cariño... pero nos emocionamos. 
Miraaaaaaaaaaa una vacaaaaaaaaaaaa!!!!!  exclamamos con la nariz pegada al cristal del coche y señalando como si nos fuera la vida, cuando salimos de la ciudad y nos adentramos en el campo.
Una oveja? lo mismo. 
Que monaaaaaaaaaaaa!!! sin pensar que debe esquilarse, sacarla a pastar, recoger sus excrementos, darle de comer, sacrificarla cuando toque... 
ohhhhhhhhhh que monaaaaaaaaaaaaaaaa!!!

Pues estos dias que anuncian nieve a cotas bajas estamos todos que parecemos niños de primaria. ¡Que emoción! 
Miramos el cielo, caen cuatro gotas de agua nieve y nos colocamos los descansos, agarramos el móvil de turno para hacer mil y una fotos a todos los cristales de los coches que encontramos emblanquecidos y colgarlas rápidamente en redes sociales o compartirlas en el grupo de turno de whatsapp para que el resto chinche si no les ha nevado... 
Vamos a despertar la envidia ya verás! 
En el suelo no cuaja, pero tu sigues viendo nieve a doquier... porque no hay quien recoja más esperanza que un barcelonés esperando la nieve cuando han dicho que nevará por cotas debajo del Tibidabo.
Que nievaaaaaaaaaaa!!
Compra comida, agarra la ropa de nieve, no vayas a clase no vaya a ser que no vuelvas....
Que nievaaaaaaaaaaaaaa!!
y miramos al cielo, ahora parece blanco, ahora gris, espera que si han dicho que va a nevar nevará, pues claro, ahora!!!!! está nevando!!!!!!! no cari, que son gotitas de agua....pues lo parece no????? 

No somos provincianos, somos personas que aun albergan ilusiones por las pequeñas cosas. Bienvenida la nieve... o la expectación que nos despierta.

miércoles, 21 de febrero de 2018

MIRA QUE SE TE VA LA VIDA

Mira, que se te va la vida. Que se gasta como la suela de los zapatos, sin hacer ruido, sin darte cuenta, pero dia a dia se te desgasta, se te va la vida.

Mira, que se te va la vida. Que los besos que no das no son crédito. Que los abrazos que evitas, no reconfortan en el espacio futuro.

Mira que se te va la vida. Llama a tu madre, a tu padre, visítalo, bésalo, cómetelo a amor y créetelo porque se va, se te va la vida y se le va la vida.

Mira que se te va la vida. Mira el sol de ladito para que no te dañe los ojos, pero míralo. Porque por mucho que salga cada dia, no lo va a hacer siempre para ti. Un dia saldrá para otros y tu no te calentaras con él.

Mira que se te va la vida. Rie, rie mucho, de tonterias , de tus propios miedos, pero rie. No dejes que la seriedad se apodere de tu dia a dia porque se te va la vida.

Mira que se te va la vida. Duerme, acurrúcate, estirate, date el placer de mirar el cielo, el mar, la tierra, los ojos de tus hijos, y no te muevas, no aproveches el tiempo... porque ese tiempo es un gran provecho.

Mira que se te va la vida. Come rico, bebe rico, lee bonito, disfruta ese momento aunque sea lunes... 

Mira que se te va la vida. Acaricia tu cuerpo, siente tu piel, tu pelo, porque es el cuerpo que te lleva a los sitios, que te permite recibir caricias, que te soporta dia a dia...

Mira que se te va la vida. No te enfades. Gestiona, trabaja el conflicto pero no te enfades mucho o como minimo respira y rebaja el conflicto. No eres el mejor, eres uno más. Como todos....

Mira que se te va la vida....

martes, 20 de febrero de 2018

NO HUELO, NO TENGO GUSTO... PERO MIREMOS EL LADO POSITIVO

Desde hace un mes y medio he perdido el olfato y el gusto. Total. No huelo, no saboreo nada, ningún alimento ni bebida. Es el resultado de una infección virica que ha destrozado mis neuronas olfativas. Segun mi experto otorrino, tal vez en algunos meses pueda recuperar algo de mi estupendo olfato. Si alguna neurona ha quedado dañada pero no destruida y se recupere, podré volver a notar algun aroma fuerte y algun sabor. El margen es un año aproximadamente. Según él, si en un año no ha vuelto, debo olvidarme de estos dos sentidos.

Es algo de lo que no tenia conocimiento. Se le denomina Anosmia. Puede ser temporal o cronica.... esperemos que la mia sea temporal. Yo confio.

No oler supone no tener gusto. Yo pensaba, cuando de pequeña te enseñaban los 5 sentidos en el cole, que eran sentidos independientes. Algo de relación si, pero no sabia que el gusto viene determinado por el olfato. Si no hueles, no detectas sabores. Asi de simple... y de cruel.

Durante mi vida, el olfato ha ocupado una parte importante de mi desarrollo emocional. El olor a jazmin me apasiona, me transporta a la casita blanca de mi abuela, en Sevilla, cuando por las noches me ponia junto a la mesita de noche un puñadito de estas flores para ahuyentar los mosquitos decia... ese olor, esas manos frias y largas.... El olor del café me lleva en volandas a las tardes bajo la maquina de coser de mi trabajadora madre, con Elena Francis de fondo y el ruido del motor brrrrr brrrrrr y el calor de la plancha. Infancia querida....
El olor de mis hijos, de mi pareja, del jabón, del limpio de los baños, de.... no noto nada. Nada es nada. Me pongo el perfume que usaba porque se que me encantaba pero como si me pusiese agua.

No detecto el aroma del vino, ni su sabor que tanto me gustaba. No soy capaz de comer con placer. Como por hambre, no socializo. Me molestaba incluso los primeros dias sentarme a la mesa.

Pero el cerebro humano es ciertamente inteligente. Ahora he vuelto a recuperar el placer de comer por el "recuerdo" gustativo. Sé lo que me gustaba, y lo busco. Me produce placer memorial. Como dulces, salados, ect. No igual, claro, no con el deleite que provoca comer algo que te gusta mucho, pero intento recordar su gusto para crear una atmósfera placentera. Y por texturas. Hay texturas que me provocan placer, como la del pan y el bizcocho y otras repulsión como la de masas muy compactas, tipo crêppes, que parece que como una sábana.

Yo tengo esperanzas. Soy así, es mi carácter. Me quejo pero estoy convencida que algo recuperaré. Si pasa un año y no es asi lo asumiré, pero mientras tanto seguiré inventado sensaciones...

Todo tiene su lado positivo claro. Ahora los baños públicos para mi no son bombas fétidas, si te tiras un pedo delante mio puede que hasta sonria por saber qué has hecho pero sin temer a las consecuencias... a que todo es reconvertible? :-)

lunes, 19 de febrero de 2018

CAMBIO DE HABITOS, MEJORAR EN LAS RELACIONES PERSONALES


Desde siempre me ha interesado mucho crecer como persona. Crecer en varios ámbitos, ser mejor, pensar y convencerme que no todo lo sé y que puedo mejorar. Que no soy como la canción de Alaska:

(...) A quien le importa lo que yo haga, a quien le importa lo que yo diga, yo soy asi, asi seguiré, nunca cambiareeeeeee.... (...)

No me gusta esta afirmación ni estoy de acuerdo con los que dicen que las personas no cambian. Cierto es que la mayoria no lo hace, pero más por un problema de Egos grandes, de poca inteligencia emocional y pocas ganas de esforzarse. Porque cambiar es agotador. Sobretodo al principio cuando no te sale el nuevo comportamiento de manera espontánea. Cuando debes reflexionar hasta los acentos de tus frases... Pero tambien es cierto, que pequeños logros son gasolina para el cambio. Te motivan, te ayudan a creer que el esfuerzo que estás realizando bien vale la pena.

En materia de educación de mis hijos ando ultimamente inmersa en multitud de cambios. Yo creo que he sido una madre demasiado inflexible y autoritaria. El patrón que recibí de mis progenitores no estaba basado en el dialogo ni en la educación emocional. Era otra época y seguramente mis padres lo hicieron lo mejor posible y seguramente con gran acierto, si consiguieron que yo sea una persona ahora preocupada por mejorar. La semilla, a su manera, la plantaron. La regaron con conceptos como respeto, amor, educación... Seguramente les faltó "el agua para regar" con confianza en uno mismo, escucha activa y otros muchos conceptos relacionado con el crecimiento personal, pero me doy por satisfecha.

Lo que no me ha hecho reflexionar es que en materia de educación no hay una formula mágica y es

mejor coger un poquito de aqui, otro de allí y hacerte tu guión personalizado que deberás ir salpicando de improvisación según las circunstancias, porque las personas somos únicas e imprevisibles en muchos momentos.

Hay corrientes en dónde los limites no se marcan, las emociones rigen las relaciones y muchas veces no sabes quién es el educador y quién el alumno/hijo. Pero es cierto que no debemos menospreciarlas, si no estudiarlas y extraer lo mejor de estas corrientes, la escucha de las emociones. Porque educar desde la emoción a veces es más efectivo que hacerlo desde el razonamiento, o en algunos casos (la mayoria) predispone al receptor y lo deja en un estado mucho más fructifero para aceptar las indicaciones a posteriori. Deja reposar una discusión y llegarás antes a un acuerdo...

Hay otras donde prohibir y castigar es la herramienta más usada. Quitale el movil una semana, o un mes o mejor aun, no le pagues internet nunca más! No le dejes salir y si sale que vuelva antes de la hora de salida! Esta corriente, en este caso escenificada al extremo, es muy frecuente en nuestro pais. Y cuando los hijos son pequeños va funcionando, porque la diferencia de edad (y de estatura todo hay que decirlo) impregna al educador/padres de un aurea de credibilidad y por qué no decirlo de autoridad temida. Pero va dejando de ser efectiva a medida que tienes que mirar a los ojos de tus hijos doblando el cuello hacia arriba, es decir, ya no estás fisicamente por encima de tu (ya no tan pequeño/a) hijo/a... Entonces te das cuenta, que imponer no es educar. Pero también tiene su parte positiva si sabes extraer lo mejor, es decir, los límites son sagrados (aqui es donde está el trabajo, en establecer limites razonables y establecer prioridades para evitar el control excesivo y el desgaste...) y en algunas ocasiones donde el hijo/a no está por la labor, es una orden directa que evita un desgaste lingüistico de horas y horas...

Voy asistiendo a conferencias de psicologos, educadores, leo, selecciono articulos y poco a poco voy intentando mejorar. No tengo la garantia de éxito, por supuesto, pero si que será mejor de como lo he hecho hasta ahora. Me gusta este campo, me gusta descubrir nuevas maneras de mediar, de resolver conflictos, de conocerme mejor y de mejorar como persona. Hay dias que pierdo la calma y vuelvo a mis antiguos hábitos, pero lo recoduzco rápido. Y eso es lo importante, porque cada vez estas ocasiones son más excasas...

Yo os aliento a mejorar, no solo en educar vuestros hijos, si no con vuestra pareja, compañeros/as de trabajo, vecinos, familia... porque si se puede y se debe. Porque si esta sociedad fuese más calmada y empática, todo iria mejor .Y con estos pequeños cambios de estar por casa, se empiezan las grandes revoluciones.... 

miércoles, 14 de febrero de 2018

VOLVER A CREER EN LAS PEQUEÑAS LUCHAS

Estos dias me cuesta estar positiva en cuestiones de sociedad. Me siento impotente, desprotegida, desposeida de los derechos y protecciones que tenia asimilados como propios por ser una ciudadana de occidente... patético, tal vez, pero esa seguridad con la que crecímos nos permitia desarrollar otros aspectos de nuestra vida que nos interesaban más como individuo.

El hecho de no tener que luchar por tu seguridad, justicia, derechos ciudadanos, te confiere un manto de protección que te libera de tiempo y fustraciones para desarrollarte como persona.

Estos dias me cuesta entender la manipulación informativa, el odio en los comentarios, las etiquetas, las discusiones acaloradas sin otro fin que imponer nuestro criterio, la injusticia, la prepotencia, el dolor por situaciones ajenas,....
Y me cuesta entender, que aunque no estés a favor del proceso independentista de Cataluña, que sientas que es un error, no empatices con situaciones injustas. Porque la prisión preventiva no es una condena firme. Y eso deberian entenderlo los que defienden que quien se ha saltado la ley (una ley por cierto que se modifica cuando conviene a los altos poderes, verdad infanta Leonor? ).

Las personas que estan encarceladas asi necesitan un juicio justo, basado en hechos legales acaecidos, no en suposiciones de que podria pasar. La Ley no se puede aplicar de forma preventiva. "Te voy a enchironar querida porque tu cara me dice que me vas a estirar del bolso y eso no está bien. Has robado mil veces, asi que tengo antecedentes que demuestran que eres una puta ladrona .Y como tal, para evitar que sigas robando, te voy a enchironar hasta que me de la gana"

Defiende tus ideas, claro que si. Defiende tu posicion pero no utilices medios de los cuales no dispone tu interlocutor para retirarlo del terreno de juego. Lucha de igual a igual.  Y sobretodo no me gusta, no me gusta nada, que se piense que con la fuerza se va a convencer a más de dos millones de personas de cambiar de ideas políticas. No me gusta. Dame argumentos, mimame, convenceme de tus ideas y tal vez te siga. Pero si me las impones me voy a revelar. Porque ese es el espirito humano al que no debemos renunciar.
En gestos pequeños emprenderemos nuestra propia lucha por la dignidad y por nuestros valores. Que cada uno defienda los suyos, por supuesto, pero desde la empatia. 

Ahora ya podeis destrozarme con comentarios agresivos. Yo seguiré luchando por volver a conseguir creer en el manto de de protección que creia tener como ciudadana de occidente desde que murió Frasquito.

jueves, 11 de enero de 2018

PARA ESA MUJER VALIENTE Y ESTUPENDA, MARIA GRANADERO.

El tema de la fraternidad está un poco idealizado a mi entender. El hecho de ser hermanos o hermanas nos debe convertir, según la sociedad, en eternos enemigos de pequeños (que si celos, que si te doy un guantazo si tocas mis juguetes, mi ropa, entras a mi habitación sin permiso, hablas con mis amigos....) y a la vez en almas inseparables (yo por mi hermana/o maaaaaaaaaaa-tooooooooo)

Pues bien, yo soy rara. Yo amo a mis hermanos de una manera tranquila, desde dentro, con sus buenos momentos y con otros menos intensos. No idealizo, hay comportamientos que en el pasado me sulfuraban o me derretian de amor, pero siempre los juzgaba como si me pertenecieran.

Después de años de intentar formarme y crecer emocionalmente, estoy aprendiendo a no juzgar o al menos a que no forme parte de mi dia a dia y sobretodo a que el comportamiento de otros se entienda así, como de otros. No tengo derecho a decir yo como se ha de vivir la vida ni acepto tampoco que me lo digan a mi de una manera impositiva...

Hoy es el cumpleaños de mi hermana. Mi tata. Mi referente de infancia y de adolescencia pero no de la etapa de la madurez. Pero eso es lo mejor. Vidas totalmente distintas que han caminado en paralelo cuando hemos sido ya unas mujeres. A veces, tal vez, demasiado distantes, pero siempre con un profundo amor y respeto.
Las dos, creo yo, hemos evolucionado mucho. Veniamos de unos patrones marcados por una educación clasica, llena de miedos a los cambios. Resignada a la vida que le toca a una mujer, ese era nuestro patrón de educación. Pero las dos hemos crecido y mucho, renunciando a este tipo de imposición no verbal ni escrita...

Mi hermana, mi querida tata, me ha sorprendido estos últimos años. Su crecimiento personal, a veces pausado, otras demasiado acelerado pero en definitiva crecimiento, me llena de orgullo. Una mujer que según mi opinión estaba atrapada en una concha dura y firme, supo abrirse un huequito para dejar salir sus miedos y mostrar todas sus ansias de ser visible y vivir, vivir intensamente.
Ha sido y es muy valiente en todos los cambios que ha hecho. Ha roto estereotipos, ha luchado contra opiniones y miradas censuradoras, criticonas incluso de los que la amaban... Ha sabido agarrar la vida, SU vida, y darle un giro. Nunca sabemos si el resultado final de nuestras acciones será el deseado, pero desde luego el rumbo y el manejo de ellas debe ser nuestro.

Su inquietud por lo espiritual, su sensibilidad, su amor en cada accion, su "sano" egoismo por defender lo suyo es admirable. Y seguramente encontraria aspectos suyos que no comparto pero... ¿quién soy yo para censurarlos? ¿Quién me creo yo que soy para trasladar mi visión de la vida a la suya? ¿Acaso mi ego deberia pensar que mis juicios de valor son los correctos? Aprender a respetar, a amar si juzgar, a sentir sin dañar... Creo que las dos lo hemos comprendido bien en la etapa de crecimiento que emprendimos ya hace unos años.

Me siento muy orgullosa de ti Maria, mucho. Tener una hermana asi es un referente para mi, para mis hijos y sobretodo me siento orgullosa de que hagas lo que tu alma te dicta. Seguro que como yo en muchas ocasiones nos equivocamos pero saber reconocerlo es lo que nos hace grandes y tu eres inmensamente grande, hermosa por fuera y por dentro.

Mi tata, mi compañera de juegos de terraza, de palitos de pan con chocolate, de vestidos inventados con sabanas de cama, de besos de principes y princesas... Te quiero. 

Feliz cumpleaños super mujer .Sigue creciendo.

SE ACABÓ!

Quieres más? pues hala! busca entraditas a la derecha...